سال 90 با همه فراز و نشیب هایش ، در چشم بر هم زدنی ، پشت سر گذاشته شد تا سالی جدید رخ نموده و فراروی ما قرار گیرد.
راستی ، راز این همه آمدن ها و رفتن ها چیست؟
آیا تا کنون با خود اندیشیده ایم که چه سّری در این کهنه شدن ها و نو شدن ها ، این بودن ها و نبودن ها نهفته شده است؟ آیا از آنچه زمانی بوده و اکنون دیگر نیست، عبرت و تجربه ای آموخته ایم ؟
ما ، بر لب جوی آبی نشسته ایم که فقط گذر آب را نظاره می کنیم .
ما ، تنها زلالی و یا تیره و کدر بودن آب را می بینیم . غافل از آنکه هر ذره از این آب ، که با شتاب از برابر دیدگانمان عبور می کند ، حامل پیام و هشداری است به ما ، که به خود آمده و تجربه ی تازه ای حاصل کنیم.
به هر تقدیر ، امسالی که فقط چند روز از آن را سپری کرده ایم ، به ناگاه و بسیار زودتر از آنچه در باورمان هم نمی گنجد ، در لابلای تاریخ ، گم خواهد شد و باز هم روز از نو و روزی از نو...
بکوشیم تا امروزمان بهتر از دیروز باشد و از همین لحظه ، برای فردایمان چاره ای بیندیشیم تا بهتر از امروزمان باشد.
***
با آرزوی توفیق ، تندرستی و شادکامی برای شما همکاران گرانقدر و با امید به پیش رو داشتن سالی مملو از برکات ارزشمند الهی ، به پاره ای از مواردی که می توانند به موفقیت ما در محیط اجتماعی ، خانوادگی و یا اداری کمک نمایند اشاره می نماییم.
به فراخور وضعیت شغلی و کاری ، بخش زیادی از ساعات روز را در محل کارمان سپری می کنیم . گاه در طول بسیاری از روزها ، بیش از آنچه در محیط خانه و در کنار خانواده مان باشیم ، در محیط کار حضور داریم .
طبیعی است که به دلیل حضورمان در محیط کار و در کنار سایر همکاران ، روابط صمیمانه و دوستانه ای نیز با افرادی که در محل کارمان حضور دارند ایجاد خواهیم کرد بگونه ای که در پاره ای موارد حتی ممکن است این روابط از روابطی که با برخی از وابستگان و اعضاء خانواده خودمان داریم هم صمیمانه تر میشود .
بعنوان نمونه ، ممکن است در محیط کاری و با بعضی از همکاران ، لطایف و نکاتی مطرح شود که هیچگاه در حضور خانواده و یا بستگان خود امکان طرح آن ها نباشد . نظیر شوخی ها ، طرح لطیفه ها و...
اما نکته مهم اینجاست که وجود این قبیل روابط دوستانه و صمیمانه نمیتواند مجوز و یا دلیل موجهی برای این باشد که ما در محیط کاری و اداری خود ، دست به هر کاری بزنیم و وجود جو صمیمی نمی تواند مبنایی باشد برای نادیده انگاشتن الزامات و مقررات اداری .
باید بپذیریم و به خود بقبولانیم که محیط کارمان ، تابع پاره ای از شرایطی است که آن ر ا از محیط خانه و خانواده جدا می کند ، هر چقدر هم که با همکارانمان صمیمی و راحت باشیم.
ما ، هر قدر هم که به دنبال فراهم  نمودن محیطی سرشار از همدلی و راحتی و مناسب برای انجام فعالیت ها و امور اداری و شغلی خود باشیم ، نمی توانیم محل کار خود را با یک جمع خانوادگی و یا گروه دوستان اشتباه بگیریم .
درست است که لازمه ی ایفای صحیح و کامل وظایف شغلی و کاری ، برخورداری از جو مساعد و توأم با رضایت و آرامش است ، اما باید توجه داشت که این رضایت و آرامش به چه قیمتی حاصل می شود. بنابراین ، در نخستین گام می بایست از حیث رفتار و برخوردهای فردی ، تفاوت های میان محیط دوستانه و خانوادگی با محیط کاری و اداری را کاملاٌ در نظر داشت .
این مراقبت های رفتاری ، زمانی به اوج اهمیت و حساسیت خود می رسد که بدانیم ما در محیطی به کار و ایفای وظایف شغلی خود مشغولیم که مراجعین و مخاطبین ما را افرادی با شرایط خاص و ویژه تشکیل می دهند .
ما ، در ابتدای هر روز ، به محیطی گام می گذاریم که فراتر از یک محیط کاری و اداری ، از نوعی ارزش برخوردار است که آن را از سایر اماکن اداری و کاری متمایز می نماید و این وجه امتیاز صرفاً به دلیل متفاوت بودن مخاطبین و مراجعه کنندگان به ماست.
بنابراین ما با دو گونه الزامات رفتاری مواجه می باشیم . یکی به تناسب اداری بودن ، و دیگری به دلیل روح معنوی حاکم بر شخصیت و رفتار مخاطبین ما ، که به فضا و محل کارمان ، ارزش و قداست و ظرافتی دیگر می بخشد.
از منظر نحوه ی گفتگو و چگونگی بر زبان راندن الفاظ و عبارات نیز می بایست در قالبی مبتنی بر همان ارزش های بیان شده اقدام نمود . چه در گفتگوهای میان ما و همکارانمان و چه در گفتگو با مراجعین و مخاطبین .
هنگامی که ما با یکی از همکاران ، اعم از مقام بالاتر ، یا هم سطح با خودمان و یا سایر نیروهای همکار ، در حال گفتگو هستیم ، هم بر اساس ضرورت حفظ شأن و منزلت خود و دیگران و قداست مکانی محل کار و هم بدلیل نظاره گر بودن مراجعین و به احترام حضور آنان و احتمال نظارت بر گفتگوی ما و توجه به بار ارزشی و معنایی و محتوای لغات و جملات رد و بدل شده  میان ما و همکارانمان ، لازم است نهایت دقت نظر به عمل آورده شود . ما ، چه بخواهیم و چه نخواهیم ، بسیار برایمان پیش می آید و حتماً هم پیش آمده است ، حرفی بر زبان رانده ایم که اندکی بعد آرزو کرده ایم ای کاش زمان به عقب برگردد تا دگرباره آن حرف و حدیث را تکرار نکنیم . به عبارتی ، ممکن است سخن و یا حتی کلمه ای بیان کرده ایم که عاقبتی جز پشیمانی در بر نداشته است .
در محاوره و سخن گفتن با دیگران ، اعم از همکار و یا مخاطبین ، همواره پس از اندکی تأمل و سنجش سخن بر زبان آوردن ، موجب کاهش سطح اشتباهات می شود . در اینصورت ما این فرصت
را خواهیم داشت که با تأمل و سنجدیده سخن گفتن ، از خود شخصیتی جذاب و مؤثر بسازیم .
ما می توانیم در محیط کارمان ، از خود شخصیتی ارائه نماییم که موجب افتخار و رضایتمندی خود ، همکاران ، خانواده ، مراجعین و حتی مسئولین مافوق خود باشیم . به عبارتی ، از آنجایی که همواره در معرض دید دیگران هستیم ، لازمست به گونه ای عمل کنیم که سایرین از ما تصویرسازی منفی و خلاف آنچه تمایل داریم ، نداشته باشند و برداشت های دیگران از ما برداشتی مثبت توأم با تصدیق و رضایت باشد . اینها ، همه و همه به خودمان بر میگردد که چقدر آرام و بردبار باشیم ، چقدر خوش قول و وفادار به تعهدات خود باشیم ، چقدر خنده رو و  با نشاط باشیم و ...
و بالاخره ، نکته دیگر اینکه مدت زمان حضور در محیط کاری خود را با محل خانه یا استراحت گاه و آرامش گاه جابجا نکنیم . حتی در زمانی که فکر می کنیم کاری برای انجام دادن نداریم ، یا مراجعه کننده ای وجود ندارد ، یا امری از جانب مدیر مافوق به ما ارجاع نشده و میتوان چند دقیقه ای به پشتی صندلی تکیه داد و چشمها را بست و احیاناً چرتی هم زد ...
این نکته درست که هر ساعت یا ساعاتی ، به فراخور نوع حرفه و شغلی که داریم ، اندکی برخاستن ، یا خم و راست شدن و قدم زدنی کوتاه مدت می تواند ما را در انجام بهینه و مطلوبتر فعالیت ها یاریمان کند ، اما این موضوع اگر از حد مختصر خود فراتر رود ، ما را به قانون شکنی و ناهنجاری شغلی و اداری رهنمون ، و به کارمندانی قانون گریز مبدل می نماید .
ما ، در تمامی دقایقی که ملزم به انجام وظایف شغلی خود هستیم ، مجاز به انجام فعالیت شخصی دیگری نیستیم ، مگر اینکه از مدیر خود ، آنهم در چارچوب قوانین و الزامات اداری ، مجوز لازم را کسب کرده باشیم . اگر غیر از این شود ، هم باید در برابر خداوند ، هم وجدان خود ، هم مدیر اداری ، هم مراجعین ظریف طبع و نکته سنج و ذیحق خود و هم جامعه پاسخگو باشیم .
امید که با اجرای دقیق و کامل رسالت های محوله ، از اشتباهات گذشته پند گرفته ، زمینه ی موفقیت و کمال خود را ، توأم با رضایت خداوند فراهم سازیم